متاسفانه با خبر شدیم انسانی بزرگ از تبار دانشمندان و متفکرین متعهد از میان ما پرکشید. یاد و آثارش همواره زنده باد. روحشان شاد🖤

دکتر جهانگیر رافت در سال 1323 در چهار‌راه لشکر متولد شد. سال 1333خانواده‌اش از آنجا به محله سرچشمه کوچه میرزا محمود وزیر نقل‌مکان کردند. دوران بچگی تا چهارم ابتدایی را در دبستان داریوش و دبستان کاخ در این محله قدیمی تهران با خاطراتی از خانه‌های قدیمی و مردم و بچه‌های صمیمی گذراند.  دوران سیکل اول را در دبیرستان بابک میدان رُشدیه و بعد از آن مدرسه مروی خیابان ناصرخسرو که اکنون به حوزه علمیه تبدیل شده، سپری کرد.

ایشان در سال های بعد، کنکور قبول شدند. آن موقع دانشگاه پهلوی بود و ایشان در شیراز یک‌ ترم مهندسی خواندند چرا که فارغ‌التحصیل ریاضی بودند. اما پدر دکتر رافت، خیلی علاقه داشتند که ایشان پزشک شوند. او استدلال ساده‌ای داشت و می‌گفت پزشک نانش در کف دستش است و نیازی به دولت ندارد؛ هر جا بنشیند پولش را در می‌آورد و منتظر اول ماه نمی‌ماند. او نیز قبول کرد.

دوره دانشگاه را که هشت سال بود، تمام کرد و بعد از آن، یک‌سال را به‌عنوان رزیدنت بخش داخلی گذراند. برای تخصص داخلی تصمیم گرفت به دانشگاه شیکاگوی آمریکا برود و شاید جزء معدود آدم‌هایی بود که با یک سال کار به‌عنوان سینیور رزیدنت پذیرفته شد یعنی تمام تحصیلاتی را که در شیراز داشت، قبول کردند. در عرض یک سال تخصص داخلی‌ام را گرفتند و بعد به دانشگاه کلمبیا در نیویورک رفتند. در آنجا فوق تخصص سرطان‌شناسی بالینی را اخذ کردند.

دکتر رافت به‌این‌ علت سرطان‌شناسی را انتخاب کرد که آن موقع کسی در ایران از این رشته آگاهی نداشت و بیماران مبتلا به سرطان گمراه بودند و نمی‌دانستند به چه پزشکی مراجعه کنند.

از آمریکا که برگشت حدود سه سال دانشگاه شیراز بود که با ملاحظه‌های خاص خودشان اخراج شدند. سال 1360 در موسسه ملی مبارزه با سرطان در بیمارستان خیریه‌ای که متعلق به خانم کامرانی بود با ماهی 5هزار تومان استخدام شدند که البته مطب خصوصی هم داشتند. ایشان در بیمارستان خیریه خانم کامرانی شاید حدود 10سال کار کردند و در سال آخر ماهی 10هزار  تومان می‌گرفتند. در این سال‌ها مریض‌های انستیتو کانسر را هم می‌دیدند که در حقیقت  یک جای غیرقابل استفاده بود و فقط به‌عنوان یک آسایشگاه استفاده می‌شد. ولی ایشان توانستند آنجا را تبدیل به یک بیمارستان فعال کنند ‌طوری‌که سال آخری که آنجا بودند سالانه تا پنج هزار مریض جدید، به‌غیراز مریض‌های فعلی، مراجعه می‌کردند که آمار آن موجود است. سال 71 یا 72 نیز به اصرار دکتر «ابوالقاسم اباسهل» دوست بسیار عزیزشان که آن موقع ریاست انستیتو کانسر را بر عهده داشت، عضو دانشگاه و هیئت‌علمی شدند و در سال 95 نیز بازنشسته شدند.

تمرکز اصلی ایشان روی سرطان پستان بود. دکتر رافت چیزی بیش از 10 هزار بیمار مبتلا به سرطان پستان را در مطب بخش خصوصی تحت درمان داشته اند. در بخش دولتی که همان بیمارستان است نیز در همین حدود بلکه بیشتر بیمار دیده اند. این استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران، ریاست دپارتمان انکولوژی انستیتو کانسر ایران را نیز در کارنامه خود به ثبت رساند. دکتر جهانگیر رأفت هنر‌دوست بود و در این سال‌ها با افراد هنرمند زیادی ازجمله آقای شاملو، ممیز، فخرالدینی، مشیری، شجریان و .. دوست بود.

یادشان گرامی